Aínda que se atopou algún material datado na época fundacional da cidade, a do emperador Augusto, a estrutura da domus pertencía ao período altoimperial (ss. II-inicios do III).

A escavación arqueolóxica sacou á luz algunhas das súas dependencias, características das grandes casas romanas, como a culina (cociña), cubicula (cuartos), o oecus (salón) ou o peristilo (patio porticado). Era unha vivenda de dous pisos, de luxo, como o demostran tanto as coidadas técnicas construtivas empregadas (destaca o seu sistema hídrico ou o de protección contra a humidade executado tal e como o describe o arquitecto Vitruvio), como a súa decoración (os frescos do oecus) e outros materiais atopados, algúns deles de importación (cerámica do Exeo e morteiro de mármore, entre outros). 

A principios do s. III d. C. a casa remodélase, sufrindo cambios significativos nas funcións ou tamaño dalgunhas das súas dependencias, e é por volta do 212-218 d. C. cando se constrúe no primeiro piso o templo dedicado ao deus  Mitra.

Poucos anos despois desta transformación, a finais do s. III d. C. iniciarase a construción da muralla que pasará, literalmente, por encima da  domus, provocando a súa destrución parcial. O  Mitreo, pola contra, non sufrirá dano ningún e permanecerá en uso ata o ano 350 d. C.

Durante a Idade Media, este espazo –onde estivo situada a luxosa casa romana– converterase no vertedoiro das obras da Catedral, posteriormente en necrópole e finalmente no lugar de constución do Pazo de Montenegro.